Dag één

Deze hadden jullie nog van mij tegoed, dag één. dé dag wanneer ik aangekomen ben. nu, een goede week verder ben ik alles alweer een beetje gewend; behalve dan de walkietalkie die naast me ligt en waar welke minuut wel iets uit komt. Op z'n Frans. Gelukkig voor hun dat ik niet kan afluisteren zeg...maar goed jongens ik ga niet teveel meer zeggen, behalve dan; we springen terug naar een week geleden, houd je vast hoor want daar gaan we:

Ineens…. was het dan zover. Ein-de-lijk naar Frankrijk toe. Dé dag waarnaar ik toe leefde. Vandaag.
De vlucht van Charleroi naar Perpignan duurde voor mijn gevoel niet enorm lang. Terwijl ik toch wel minimaal ander half uur in de lucht heb gezeten. Spannend was het wel hoor, dat vliegen. Maar alles erom heen natuurlijk ook al. Langs de douanen lopen, het boarden, met z’n allen wachten tot we het vliegtuig in mochten. Naderhand weet ik dat die spanning er voor niks was, want het stelde overduidelijk niks voor. Zeker de luchthaven van Perpignan niet, één band voor de bagage en verder niks.
Maar natuurlijk stond ik daar als een stresskip een beetje naar die band te kijken. Er kwamen veel koffers voorbij, maar hé, waar was MIJN koffer dan? Ineens, zag ik een koffer die erop leek. Blij dat ik was zeg! Maargoed leg de nadruk maar echt op leek want het was hem dus niet. Er zat géén gele band omheen. En nu? Dacht ik. Máár, ja je raad het al, dáár kwam mijn koffer. Dolgelukkig was ik en vol goede moed tilde ik hem van de band af. Was geen pretje, kan ik eerlijk vertellen. 20 kilo tillen, daar ben ik helaas niet voor gemaakt. (Grapje, het lukte gewoon wel, alleen zwaar was het wel)

Toen ging ik in de hal opzoek naar mijn begeleider, al snel vond ik hem. Vacansoleil shirtje, niet te missen. We zijn een stukje door Perpignan gereden, opzoek naar een bepaalde winkel. Na 569 keer (oké ik overdrijf weer, 10 keer dan) over dezelfde straten gereden te hebben vonden we alsnog de winkel.

Toen naar de camping gereden. Als aller eerst wil ik zeggen; wat een prachtige omgeving is dit zeg. Ik kan het helaas niet anders verwoorden, maar het is nog beter dan prachtig. (Jammer genoeg moet je dan zelf een kijkje komen nemen! )

Nou, toen heb ik kennis gemaakt met mijn andere begeleider. Heb het wel getroffen met die twee, vind ze enorm aardig! Daarna ben ik naar mijn sta caravan gebracht (wat serieus mijn verwachtingen overtrof, serieus, dit ben ik niet gewend van een sta caravan?!) ik kreeg twee opdrachten mee voor vandaag. 1; alles uitpakken en op z’n plek leggen & 2; een plattegrond halen bij de receptie en met mijn fiets even over de camping fietsen.

1; ging goed, heb ik ook redelijk snel gedaan.

2; Komt ‘ie hoor – Dus ik op mijn fietsje naar de receptie. Ik doe netjes de deur open en rustig dicht. Ik had eigenlijk wel verwacht dat er iemand zou zitten, dus niet. Ik maar kijken of ik iemand zag, maar nee. Ik hoorde wel iemand. Dus ik heb ‘’ hello? ‘’ geroepen. Geen antwoord. Ik dacht; ja, dan ga ik zelf wel op onderzoek uit. Ik vond een receptioniste aan wie ik me vriendelijk voorstelde en zei dat ik nieuw was. Ze deed vriendelijk, maar volgens mij vond ze het niet zo leuk dat ik langs kwam. Ze zei iets in de trant ‘’ volgende keer moet je op het belletje drukken en we zijn pas om TWEE uur open ‘’ vervolgens kreeg ik drie plattegronden in mijn hand gedrukt. Ik heb netjes mijn excuses aangeboden en gezegd dat ik het zal onthouden. Wist ik veel, maar ik had wel de plattegrond!
Toen ging ik fietsen. En fietsen. En fietsen. En nog meer fietsen. Toen pas besefte ik me dat ik al 4 keer hetzelfde rondje had gefietst. Dus ik dacht; laat ik een ander weggetje in slaan. Dus dat deed ik. Terwijl ik op de kaart keek en rond keek zocht ik me een weg over de camping. Ineens wist ik niet meer waar ik fietste. Hoe ik ook op de kaart keek, ik vond maar niet het huisje waar ik bij stond. Toen ben ik de weg terug gefietst (gelukkig wist ik die nog wel) en toen ging het weer goed. Ondertussen gaat het al ietsje beter na die 30 keer op en neer fietsen, maar ik ga vast en zeker nog een keer verdwalen….

Verder boodschappen gedaan. Scheelt dat het voor één persoon is, maar dan nog is het niet fijn zo de eerste keer. Ik snap nu wat mijn ouders hebben, dat ´wat zullen we nu eens deze week gaan eten´´ probleem. Ik had het zeker weten ook. Ondanks dat heb ik wel eten gekocht en jawel; ook nog eens gezond ook. (of ja, poging tot. Is een begin)
Alles uitgepakt en wel stond ik in de keuken te bedenken dat ik vandaag zou gaan eten. Ik besloot voor simpel, snel maar lekker. Mijn ‘gerecht van de dag’ was pasta met kaassaus (uit een pakje, die je zo in de magnetron kan schuiven) met komkommer en champignon stukjes erlangs. Vol goede moed begon ik aan het snijden van mijn komkommer terwijl mijn pasta in de magnetron stond. Als een echte masterchef stond ik daar te snijden. Toen wou ik snel nog de champignons snijden. Ook dat moest wel lukken, deed ik toch zeker wel vaker?! Zo gezegd, zo gedaan. Totdat plots mijn ultieme masterchef ervaring een beetje misliep. Ja, IK sneed me in mijn vinger. Mijn duim wel te verstaan. Wat ik ook deed, het bleef maar bloeden. Gelukkig ben ik niet dom en belde een van mijn begeleiders snel op om te vragen of hun nog een pleister of iets dergelijks hadden. En die hadden ze, in de receptietent. (Receptietent is bij mijn caravan een paar meter lopen. Gelukkig hoefde ik dus niet naar de andere kant van de camping). Pleister erop. Klaar is kees! Mandy eigenlijk dus.

Ik was mijn eten alweer vergeten toen ik me bedacht dat ik nog niet klaar was. Binnen no time had ik mijn eten op tafel. Trots dat ik was, mijn eerste maaltijd alleen. Gek ook wel, want er was dus echt helemaal niemand.
Onder het genot van de geur van zonnebrandcrème en de zon die in mijn nek prikt ga ik dit verslag afsluiten. (hopen dat ik wifi vind om het te plaatsen. Zo niet; dan niet)

Au revoir!

(vanavond schrijf ik weer een stukje, dus vandaag extra veel om te lezen!!!)